اسرائیل مثل دوال‌پاست. در افسانه‌های علاءالدین دوال‌پایی هست که خودش را گوشه جاده می‌اندازد و احساس عجز می‌کند. شخصی دلش برای او می‌سوزد و روی دوشش سوارش می‌کند. وقتی او سوار دوش او می‌شود، دوال‌پا پاهایش را دور گردن او حلقه می‌کند و این‌قدر او را راه می‌برد تا او را می‌کشد.
واقعیت امر این است که هم شیعه انگلیسی و هم لیبرال‌های حوزوی در اردوگاه صهیونیسم قرار دارند و کسی که با آن‌ها مبارزه کند در حقیقت با صهیونیسم مبارزه کرده است.
صهیونیسم بین‌الملل شامل مسیحیت، یهودیت و اسلام می‌شود، یعنی در شیعیان افرادی هستند که از آن‌ها دفاع می‌کنند، یعنی در همین حوزه کسانی هستند که مروج نظرات آن‌ها هستند. آیا در این زمینه کار شده است؟
خواهش می‌کنم واحدی برای آموزش زبان عبری برای طلبه‌هایی که تسلط بر تبلیغ دارند تأسیس شود. بیشترین قوت رژیم صهیونیستی در جنگ رسانه‌ای است؛ گفته می‌شود افرادی آموزش زبان فارسی می‌بینند و جلسات ما را رصد می‌کنند تا بدانند که باید چه کارهایی انجام شود.
متأسفانه، بعد از انقلاب روحانیون کمی کم‌کاری کردند و وظیفه خودشان را گردن نظام گذاشتند. برای نمونه، خدمت شما عرض کنم که الان ۲۹ مؤسسه در کشور راجع به فلسطین فعالیت می‌کنند. دو مؤسسه در این ۲۹ مؤسسه رئیسشان روحانی است.
یکی از دلایل آن، نفوذ گسترده جریان سلطه‌جوی صهیونیسم در عالم است. خطر این جریان سلطه‌جوی قدرت‌طلب که یکی، دو قرن است آشکارا فعالیت می‌کند و دستگاه‌های رسانه‌ای و شریان‌های اقتصادی دنیا را تحت تأثیر قرار داده باید شناخته شود.
بخشی از تأکید مقام معظم رهبری بر انقلابی ماندن در گرو دشمن‌شناسی است. تأکید ایشان در بخش دشمن‌شناسی بر رژیم صهیونیستی است و این مسئله را در موارد متعددی مطرح کرده‌اند.
امام خمینی(ره) فرمودند «اسرائیل غده سرطانی است»، درباره این کلام چه مقدار کار شده و یا سخن گفته شده است؟! ریشه این غده سرطانی در فلسطین نیست، بلکه باید در کاخ سفید، کاخ الیزه و قصر ملکه انگلستان به دنبالش بود.
آقای شریعتمداری وقتی از تهران به قم برگشتند تاسیس دارالتبیلغ را شروع کردند. از همان اول هم مرحوم امام مخالف بود. مخالفت ایشان یک جهتش این بود که اگر بناست کاری بشود، باید در عموم حوزه باشد نه این‌که یک قسمتی رو جدا کنید.
تحجر و واپسگرایی در میان روحانیان و یا خدای نخواسته توجه به منافع شخصی و دنیاطلبی و روی آوردن به زیورهای مادّی و سوء استفاده از مکانت اجتماعی، خطرش برای روحانیت، کمتر از حملات دشمن نیست؛ بلکه به مراتب از آن بیشتر است.
