وجود امیرالمؤمنین -علیه‌ الصّلاة و السّلام- از جهات متعدد و در شرایط گوناگون، برای همه‌ی نسل‌های بشر، یک درس جاودانه و فراموش‌نشدنی است.

برای این‌که اسلام را از روح و حقیقت خود خالی کنند، عده‌ای مزدورِ قلم به مزد و زبان به مزد داشتند. پول می‌دادند حدیث درست می‌کردند؛ پول می‌دادند منقبت برای آن‌ها درست می‌کردند؛ پول می‌دادند کتاب برای آن‌ها می‌نوشتند... .

اولا مبارزه سیاسی یا مبارزه حاد سیاسی که ما به ائمه(علیهم‌السلام) نسبت می‌دهیم یعنی چه؟ منظور این است که مبارزات ائمه معصومین(علیهم‌السلام) فقط مبارزه علمی و اعتقادی و کلامی نبود.

این بزرگواران(ائمه) یک واحدند؛ یک شخصیتند. شک نمی‌شود کرد که هدف و جهت آن‌ها یکی است. به همین دلیل باید یک انسانی را فرض کنیم که 250 سال عمر کرده و در سال یازدهم هجرت قدم در یک راهی گذاشته و تا سال دویست و شصت هجری این راه را طی کرده.

نه مى‌توانیم بگوییم که حضرت قیام کرد براى تشکیل حکومت و هدفش تشکیل حکومت بود، و نه مى‌توانیم بگوییم حضرت براى شهید شدن قیام کرد. چیز دیگرى است.

همه کارهای ائمه -علیهم السلام- غیر از آن کارهای معنوی و روحی که مربوط به اِعلای نفس یک انسان و قرب او به خدا است -بینه و بین ربّه- یعنی درس، حدیث، علم، کلام، محاجّه با خصوم علمی، با خصوم سیاسی، تبعید، حمایت از یک گروه و رد یک گروه، در این خط است. برای این است که حکومت اسلامی را تشکیل بدهند. این، مدعا است.

قیام سیدالشهدا (ع) علاوه بر این‌که حرکتی علیه جبهه خارجی و بیرونی، یعنی دستگاه خلافت فاسد بود، مبارزه با جبهه درونی، یعنی روحیه راحت‌طلبی فسادپذیر هم بود.