پایگاه اطلاع‌رسانی استاد مهدی طائب؛ پرسش شما: آیا امام حسین(ع) با سیراب کردن سپاه حر اهداف خاصی را دنبال می‌کردند؟

پاسخ استاد: رسیدن امام حسین(علیه‌السلام) به حر یک اتفاق نیست؛ کما این‌که اکثرا می‌گویند یک اتفاق بوده است. حضرت دقیقا می‌دانند که حر در حال حرکت است و در مسیر رسیدن به کربلا، باید با این حر مواجه شوند. رفتن حضرت از مکه و توقف در منازل، به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌شود که دقیقا با حر مواجه شوند؛ آن‌هم نه با حر سیراب. اگر حضرت مقداری سریع‌تر حرکت می‌کردند، به حر سیراب می‌رسیدند که در این صورت، آن حادثه آب‌رسانی به حر تحقق پیدا نمی‌کرد؛ در حالی که این قضیه، یکی از انفجارهای سنگین در جهت شکستن آن جو بود.

ماجرای حر را کسی نتوانست انکار کند و قابل انکار نبود؛ چون آن ماجرا هزار راوی داشت؛ همان کسانی که توسط امام(علیه‌السلام) از مرگ حتمی نجات پیدا کرده بودند و امام(علیه‌السلام) به آن‌ها آب داده بود و همگی هم عثمانی‌مسلک بودند؛ یعنی از خود حر تا تمام یاران او خونخواه عثمان بودند و می‌گفتند حسین کسی بود که آب را بر عثمان بست!

در آن شرایط، وقتی حضرت آب‌رسانی کردند، همگی پیام‌رسان ضد این تفکر شدند و گفتند این‌که حسین‌بن‌علی آب را بر عثمان بسته باشد دروغ است. خود حضرت دهانه مشک را می‌گرفت و آن‌ها را آب می‌داد و این‌ها می‌فهمیدند که ایشان با طیب خاطر این کار را انجام می‌دهد. چون حضرت در آن زمان از طرف خدا مأمور بودند که اشراب محبت کنند. حضرت وجه اشراب حب الهی بودند. این خاندان، وجه‌الله هستند و در آن‌جا باید اشراب حب انجام می‌شد. وقتی حضرت آن‌جا به آن شخص گفتند: «أنِخِ الراویةَ»(بحار الأنوار، ج44، ص376)؛ یعنی دهانه مشک را تنگ بگیر، این شخص از خودش می‌پرسد: آیا چنین شخصی آب را بر عثمان بسته؟! امکان ندارد.

تمام کسانی که در سپاه حر بودند، همان وضعیت حر را پیدا کردند؛ منتها حر اعلای آن افراد بود که روز عاشورا برگشت والا قطعا در روز عاشورا، کسانی  که در سپاه حر بودند، علیه امام حسین(علیه‌السلام) شمشیر نکشیدند. اگرچه به اردوگاه حضرت نیامدند، اما وقتی دیدند حر به سپاه حضرت ملحق شد، اینها هم خودشان را در سی‌هزار سپاه دشمن گم کردند و بعد هم راوی حادثه شدند. حادثه حر در صحرای کربلا واقع نشد. خود حادثه کربلا راوی داشت؛ اما در مسیر، راوی نداشت. داستان آب‌رسانی حضرت به سپاه حر همه‌جا ثبت شده است؛ چون 1000 راوی داشت.

این‌که امام حسین(علیه‌السلام) همه‌چیز را می‌داند، مؤیدش این قضیه است که همه مورخین نوشته‌اند حضرت در یک منزلی فرمود آب بردارید، آن‌هم زیاد. اصحاب فرمودند: برای چه؟ حضرت فرمود: فعلا آب بردارید و وقتی کاروان به حر رسید، همه گفتند: حضرت جریان را می‌دانست.

پس حضرت دقایق و حتی ثانیه‌ها را حساب‌کرده به جلو می‌روند. در کربلا هم حضرت آن ده‌روز را مدیریت کردند. از هنگامی که وارد کربلا شدند تا زمانی که به شهادت می‌رسند، میدان را مدیریت می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که وقتی نبرد تمام می‌شود، افرادی که از این میدان می‌روند، همگی دو مطلب را روایت می‌کنند: یکی مظلومیت امام(علیه‌السلام) و دوم بطلان یزید.

منبع: جلسه پنجاه و سوم تاریخ تطبیقی استاد مهدی طائب(1395/09/24)