عبدالله نیز متهم به یهودی بودن است. گذشته از اینکه او نیز از تیره بنی امیه است و پیش از این به تفصیل درباره رومی و یهودی بودن این تیره سخن گفتیم؛ شواهد دیگری نیز این نکته را تقویت می‌نمایند.

پایگاه اطلاع‌رسانی استاد مهدی طائب؛ عمرو عاص، پدر عبدالله، یکی از سرسخت‌ترین دشمنان امیرالمومنین(علیه‌السلام) بود.

عبدالله، پیش از پدرش مسلمان شد و در جنگ صفین در کنار معاویه بود. او به شام کوچ کرد و تا زمان مرگ یزید بن معاویه آن جا ماند.

مرگ وی در مکه یا مصر گفته شده است. جالب آنکه میان وی و پدرش، تنها ۱۲ سال تفاوت سنی بود!(۱)

عبدالله نیز متهم به یهودی بودن است. گذشته از این‌که او نیز از تیره بنی امیه است و پیش از این به تفصیل درباره رومی و یهودی بودن این تیره سخن گفتیم؛ شواهد دیگری نیز این نکته را تقویت می‌نمایند.

به عنوان نمونه: وقتی درباره صفات رسول الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در تورات از او سوال کردند او نیز صفاتی مشابه آنچه در قرآن آمده است را برشمرد.(۲)

جالب آنکه کعب الاحبار و عبدالله بن سلام نیز مشابه همین عبارات را به عنوان اوصاف رسول الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در تورات ذکر کردند.(۳)

ظاهرا برای دفع تهمت از عبدالله ادعا کردند او کتاب‌های آسمانی را دنبال(و مطالعه) می‌کرد! می‌گویند یکی از همسران پیامبر به خاطر همین ارتباط او با کتاب‌های یهودی حاضر به پذیرفتن هدیه‌اش نبود!(۴)

ابن کثیر برای توجیه آگاهی عمرو به مطالب تورات و انجیل ادعا داشت وی در جنگ یرموک به اندازه دو بار شتر از کتاب‌های اهل کتاب به دستش افتاد!(۵)

شاهد دیگر این‌که عبدالله زبان سریانی را می‌دانست.(۶) او ارتباط محبت آمیز خاصی نیز با یهودیان داشت؛ به گونه‌ای که حتی باعث نزول آیه شد.(۷)

اصرار وی بر مراعات حق همسایه یهودی را نیز باید در پرتو همین علاقه ویژه تفسیر کرد.(۸)

انتهای پیام/

منبع: دشمن شدید، دفتر دوم(برگرفته از دروس تاریخ تطبیقی استاد مهدی طائب)، چاپ اول، بهار 98، انتشارات شهید کاظمی، صص148-149

پی نوشت؛

1 –همان، ص286

2 – بخاری، ج3، ص21

3 – سنن درامی، ج1، صص4-6

4 – الدارالمنثور، ج5، ص149

5 – البدایه و النهایه، ج6، ص69

6 – المعارف، ص287

7 – الدارالمنثور، ج6، ص211

8 – وقتی گوسفندی در خانه او سر بریدند، اصرار داشت توزیع گوشت آن را از خانه همسایه یهودیشان شروع کنند و در پاسخ اعتراض به اهمیت بیش از اندازه دادن به همسایه یهودیش، می گفت: رسول الله(ص) آنقدر به همسایه سفارش می کرد که ما گمان می کردیم همسایه نیز ارث خواهد برد.(مسند ابن المبارک، ص169-170)