یهود از فرقه‌ها و عقاید گوناگونی تشکیل می‌شد، بزرگترین این فرقه‌ها فریسیان بود که در دربار روم نفوذ فراوان داشتند و بیشتر عالمان یهود از این فرقه بودند.

پایگاه اطلاع‌رسانی استاد مهدی طائب؛ قوم یهود زمانی طولانی را با کشتن انبیای مصلح سپری کردند و به امید رسیدن به حاکمیت جهانی به تلاش‌های شیطانی خود ادامه دادند. سرانجام نوبت آخرین پیامبر بنی اسرائیل یعنی حضرت عیسی(علیه‌السلام) رسید که برای اصلاح آن‌ها و دیگران ظهور کرد.

تمام سخن او این بود که از خواسته‌ها و ادعاهای پوچ و دروغین خویش دست بردارید و به سوی خدا باز گردید و به احکام خداوند در تورات(1) عمل کنید(2). حضرت عیسی(علیه‌السلام) شرک بنی اسرائیل نمی‌جنگید، احبار و خاخام‌های یهود بت پرست نبودند بلکه مادی گرایان منحرفی بودند که دین را در مسیر اهداف خود می‌خواستند و چون عیسی(علیه‌السلام) خلاف این خواسته شان عمل می‌کرد با او نیز به ستیز افتادند.

یهود از فرقه‌ها و عقاید گوناگونی تشکیل می‌شد، بزرگترین این فرقه‌ها فریسیان(3) بود که در دربار روم نفوذ فراوان داشتند و بیشتر عالمان یهود از این فرقه بودند. قشری گری و پایبندی به ظواهر آنان را چنان در خود غرق کرده بود که دل و دیده شان را کور ساخته بود.

مسیح(علیه‌السلام) از اینان رنج بی حساب کشید و همواره آن‌ها را مدعیان دینداری، مارهای خوش خط و خال ریاکاران و دنیا طلبان ظاهر نما خطاب می‌کرد.(4) آن‌ها ظاهری دینی داشتند اما در باطن ایمان نیاورده به فرمآن‌های خداوند در تورات عمل نمی‌کردند.

شبکه یهود شبکه‌‌ای مدعی دیانت بود اما دین را وارونه کرده و در خدمت اهداف خود گرفته بود. عیسی(علیه‌السلام) در پی مبارزه با این شبکه انحرافی بود.(5) یهود با اطلاعاتی که داشتند عیسی(علیه‌السلام) را می‌شناختند و شیوه میلاد او را می‌دانستند،(6) اما همه را نادیده انگاشتند و از همان آغاز به مقابله با این معجزه بزرگ(7) پرداختند.

نخست مادر او را به فحشا متهم ساختند و در صدد بودند مادر و فرزند را در برابر دیدگان مردم سنگسار کنند، اما با سخن گفتن عیسی(علیه‌السلام) در گهواره مادر و فرزند نجات یافتند.(8) عیسی(علیه‌السلام) هنگامی که دریافت یهودیان بر مخالفت و دشمنی اصرار دارند و از انکار و کج روی دست نخواهند کشید، فرمود کیست که از آیین خدا پشتیبانی و از من دفاع کند، ۱۲ تن از خالصان روزگار عیسی(علیه‌السلام) پاسخ مثبت دادند که قرآن آن از آنان با نام حواریون یاد می‌کند.

حواریون همواره در پی مسیح(علیه‌السلام) بودند و زندگی زاهدانه و ریاضت مندانه ای داشتند. در طول مدت رسالت عیسی(علیه‌السلام) نزدیک به هفتاد تن دیگر نیز همواره با او بودند که آنان را شاگردان عیسی(علیه‌السلام) خوانده‌اند.(9) به تحریک یهودیان پیروان عیسی(علیه‌السلام) به شدت تحت تعقیب حکومت‌های مرکزی قرار گرفتند.

سیستم یهود می‌خواست این حرکت را سرکوب کند، زیرا مخالف خواسته آنان بود، اگر این حرکت گسترش می‌یافت و بین مردم منتشر می‌شد، یهود دیگر نمی‌توانست به حاکمیت مورد ادعایش دست یابد. تنها مانع یهود و صهیونیست در راه دسترسی به حاکمیت جهانی مومنان و معتقدان به راه خدا بودند؛ چراکه تنها این گروه با برتری نژاد مخالف بودند. از انحرافات دوری می‌کردند در حالی که غیر مومنان با دسیسه یهود در خدمت آن‌ها قرار گرفتند.

اصولاً حرکت غیر مومنان تابع مسائل و منابع مادی است و سازمان یهود در طول دوران انحراف بر این اصول سلطه یافته و با این ابزار، غیر بنی اسرائیل مشرک را به بیگاری و کار برای خویش گمارده بودند.

عیسی(علیه‌السلام) همراه با ۱۲ تن از حواریون در یهودیه و جلیل سفر می‌کردند، اقدامات یهود علیه آن حضرت تا آنجا ادامه یافت که او را به پیامبر مفقودالاثر تاریخ مبدل ساخت و امروزه هر یک از مکاتب درباره فرجام او نظری دارند. آنچه بین یهود و مسیحیت مشهور است کشته شدن اوست با این تفاوت که مسیحیت معتقد است او پس از قتل با حیاتی جدید به آسمان رفته است.

مسیحیان داستان را چنین نقل می‌کنند «کاهنان و مقامات روحانی اورشلیم(10) از فریسیان بودند عیسی(علیه‌السلام) را دستگیر کردند، سنهدرین یا دادگاه عالی یهود او را به مرگ محکوم کرد. پیلاتوس که باید حکم دادگاه را تایید می‌کرد هیچ گناهی در عیسی نیافت، اما دولت روم او را موظف به اطاعت از خاخام‌های یهودی خود کرده بود و آنان نیز چیزی جز به صلیب کشیدن عیسی(علیه‌السلام) نمی‌خواستند.(11) علمای یهود از موقعیت و مقبولیت اجتماعی خود سوء استفاده کردند و دولت روم را برای اجرای نظر خود تحت فشار گذاشتند. به روایت اناجیل حواریون منتظر بودند پیشوایشان با قدرت اعجاب انگیزش خود را از چنگ یهودیان رها سازد، ولی او سرنوشت خویش را پذیرفته بود و دریافته بود که یکی از دوازده حواری برای خیانت به وی دسیسه می‌چیند و در آخر این شام یهودای استخریوطی را آشکارا رسوا ساخت،(12) یهودا با گرفتن سی سکه نقره(13) عیسی(علیه‌السلام) را را به رومیان نشان داد، او با بوسیدن پیامبر خدا سربازان را به سوی وی راهنمایی کرد،(14) سربازان رومی آن حضرت را دستگیر کردند و پس از محاکمه و شکنجه فراوان به صلیب کشیدند و به گور سپردند. عیسی(علیه‌السلام) پس از سه روز زنده شد و از گور برخاسته و حواریون نیز او را دیدند و با او گفتگو کردند.»(15)

در قرآن و احادیث اسلامی روایتی دیگر گونه آمده است. خداوند در قرآن به صراحت به صلیب کشیده شدن مسیح و کشته شدن او را نفی می‌کند.

انتهای پیام/

منبع: دشمن شدید، دفتر اول (برگرفته از دروس تاریخ تطبیقی استاد مهدی طائب)، چاپ دوم، زمستان 95، انتشارات شهید کاظمی، صص ۱۹۵ تا ۱۹۹

پی نوشت؛

1 – خداوند در قرآن عیسی(ع) را با وصف «مصدقا لما بین یدیه من التوراته» معرفی می‌کند.

2 – ر.ک: التبیان، ج9، ص212

3 – دیگر فرقه‌های یهودیان از صدوقیان، اسنیان و... بود.

4 – عهده جدید، انجیل متی، باب23

5 – موسی(ع)، آمدن پیامبری را نوید داده بود که پدر ندارد.

6 – مومنون، 50

7 – مریم، 26 تا 33

8 – عیون الاخبار الرضا، ج1، ص85

9 – ایضاح التعلیم المسیحی، ص11

10 – شائول که بعدها پولس تغییر نام داد و مسیحی شد، یکی از این افراد است.

11 – ر.ک: عهد جدید، انجیل متی، باب27

12 – همان، باب 26، شماره 20 تا 25

13 – همان، شماره‌های 14-16

14 – همان، باب 26، شماره 47-49

15 – همان، باب 28